Uderzyłeś w ścianę i kręci Ci się w głowie od liczb, plusów, minusów i liter, którymi oznaczone są ścieżki? Upewnij się, że oznaczenia są uporządkowane, abyś zawsze wiedział, na jaką trudność się wspinasz. Jakie oznaczenia są najczęściej stosowane w czeskich skałach i na sztucznych ścianach?
Ocena trudności dróg wspinaczkowych
Uderzyłeś w ścianę i kręci Ci się w głowie od liczb, plusów, minusów i liter, którymi oznaczone są ścieżki? Upewnij się, że oznaczenia są uporządkowane, abyś zawsze wiedział, na jaką trudność się wspinasz. Jakie oznaczenia są najczęściej stosowane w czeskich skałach i na sztucznych ścianach?
Do czego służy ocenianie
Wraz z rosnącą popularnością alpinizmu pojawiła się konkurencja. Alpiniści musieli oznakować swoje trasy, aby przed rozpoczęciem wspinaczki było wiadomo, jak trudna jest dana trasa. Oprócz tego, że można się poklepać po plecach za pokonanie ósemki, ma ona praktyczne zastosowanie. Spośród wyznaczonych ścieżek możesz wybrać tę, której trudności jesteś w stanie podołać. Można to łatwo odgadnąć po oznaczeniach. W naszym kraju najczęściej stosowane są skale klasyfikacji piaskowców UIAA, francuska, saksońska i czeska.
Skala piaskowca saksońskiego i czeskiego
Już w pierwszej połowie XX wieku na czeskich piaskowcach zaczęto zaznaczać trudności. Była to zamknięta skala klasyfikacji piaskowców o stopniach od I do VII. Siódmy poziom był uważany za najtrudniejszy. Okazało się jednak, że istnieją trudniejsze sposoby niż czeska siódemka, więc zastosowano skalę saksońską. Ta ostatnia jest otwarta i dlatego umożliwiła większe rozproszenie ocen tras. Obecnie nowe drogi nie są już oznaczane skalą saksońską. Skalę saksońską można natomiast znaleźć na starszych drogach i piaskowcach. Wspinacze uważają ją za wymagającą i twierdzą, że jest bardziej rygorystyczna niż skala francuska i UIAA. Można je rozpoznać po cyfrach rzymskich z dodanymi literami a, b lub c
Skala UIAA.
Skala międzynarodowej organizacji alpinistycznej UIAA jest oficjalnie używana od 1971 roku i jest kontynuacją starej skali alpejskiej. Należy również do skal otwartych, a obecnie za najwyższy stopień trudności uważa się poziom XII. Znaki + i - są również używane do bardziej precyzyjnego różnicowania stopnia trudności. Na próżno jednak szukać stopni I i II na sztucznych ścianach wspinaczkowych. Drogi zbudowane ze sklejki zaczynają się na poziomie III. Są one stosunkowo łatwe do pokonania, ponieważ mają wiele ładnych, dużych uchwytów i stopni na ręce. Ścieżki IV stopnia zaskoczą Cię czasem bardziej skomplikowanym krokiem, a prawdziwa zabawa zaczyna się na ścieżkach V stopnia, gdzie będziesz wspinać się po pierwszych nawisach.
Skala francuska
Oznaczenia trudności dróg popularnych we Francji zwróciły uwagę wspinaczy w latach 80. ubiegłego wieku, kiedy to we Francji pojawiło się kilku czołowych wspinaczy, którzy przyczynili się do popularyzacji wspinaczki. Skala ta była początkowo używana tylko do oznaczania skał, ale w końcu przeniknęła do wspinaczki halowej. Szlaki z oceną francuską można znaleźć na przykład w Big Wall‘u na praskich Vysočanach. Obecnie obejmuje on dziewięć stopni, które są dalej dzielone na litery a, b, c i dodaje się do nich znak +. Przykłady: 7b, 6c+, 8c+/9a.
Jak dokonać przeliczenia między skalami?
Począwszy od klasy 6, skala francuska jest bardziej rygorystyczna niż klasyfikacja UIAA. 1 stopień UIAA odpowiada 2/3 stopnia skali francuskiej. Jeśli więc gratulujesz sobie, że wszedłeś na szczyt o stopniu trudności UIAA 7, możesz usłyszeć od zbyt pewnego siebie kolegi, że we Francji masz tylko 6b itd. Porównanie poszczególnych skal ze sobą można znaleźć na przykład w książce Alfabet wspinaczki:
Wskazówka!
Wybierasz się na sztuczną ścianę, czy na skałki zewnętrzne? Sprawdź wcześniej, jak wysokie są trasy, i weź ze sobą odpowiednio długą dynamiczną linę wspinaczkową.Na przykład na Big Wall w Vysočanach nie wolno wchodzić z liną krótszą niż 50 metrów.